For English see below

Licht gewicht

Er staat niet: lichtgewicht. Gebrek aan gewicht heeft het werk van Robin Kolleman nooit. Het is juist het natuurlijk evenwicht tussen het lichte en het zware wat haar werk kracht verleent. Je zou kunnen zeggen: zwaar van inhoud, licht van vorm. De vorm die haar beelden aannemen (!) dragen het gewicht van hun inhoud, zoals spreekwoordelijk lichte veren vogels doen vliegen.
Neem het werk 'Haar' (foto). Er zijn slechts drie elementen: een gazen doek, kleine en grote spijkers. De laatsten zijn enorm. Door de manier waarop de spijkers in het gaas gestoken zijn wordt de vorm geschapen. Het werk hangt, ten gevolge van deze insteek (letterlijk te nemen).
We kunnen niet anders zien dan een mens, met hangend haar, met een driehoek die wijst op vrouw-zijn. Een hangende vrouw, een gehangen vrouw. Dat beeld overkomt de kijker.
Als dat eenmaal is gebeurd kunnen we niet anders dan denken aan 'Me too', aan de vrouw als geofferde. Maar 'Haar' wekt dat beeld in ons op zonder larmoyant te worden. Ze doet het licht. In de verte doet mij dat denken aan de pijnlijke humor van Louise Bourgeois.

Het werk laat zich - in haar materiële lichtheid - nauwelijks fotografisch kennen. Je zou het moeten zien.

Light weight

It does not say: lightweight. Lack of weight is never the work of Robin Kolleman. It is precisely the natural balance between the light and the heavy that strengthens her work. You could say: heavy in content, slightly in shape. The form that its images assume (!) Carry the weight of their content, as proverbial light feathers make birds fly.
Take, for instance, the work 'Haar' (photo). There are only three elements: a gauze cloth, small and large nails. The latter are huge. The shape is created by the way the nails are inserted into the mesh. The work depends, as a result of this approach (to be taken literally).
We can not see anything but a person, with hanging hair, with a triangle that points to being a woman. A hanging woman, a hung woman. That image happens to the viewer.
Once that has happened, we can only think of 'Me too', the woman as sacrificed. But 'Her' awakens that image in us without becoming lousy. She does it light. In the distance reminds me of the painful humor of Louise Bourgeois.
The work is hardly photographic in its material lightness. You should see it.